Twaalf jaar is het al geleden dat onze (valsam) in deze kolommen zijn recensie van “Traveling Salesman” schreef dat hij geloofde dat Joe Iadanza “het zou gaan maken”. Dat onderschrijf ik maar al te graag en de tijd lijkt ons gelijk te gaan geven. Joe Iadanza -Amerikaan van Italiaanse komaf, met ouders die vakbonsmilitanten waren -dat kàn onmogelijk verkeerd zijn- is niet alleen zanger en liedjesschrijver, hij is ook heel erg met yoga bezig en dat verklaart mede waarom hij nu pas komt aanzetten met zijn derde plaat. Twee jaar na “Traveling Salesman” was er “All In Good Time”, dat zich vertaald zag in belangstelling uit de Lage Landen en in een kort tourneetje in onze contreien, maar nadien was het dus jaren wachten op deze nieuwe. Mag ik met een cliché beginnen? Het was het wachten meer dan waard ! Immers, op deze nieuwe plaat horen we een gerijpte artiest, die voldoende geleefd, gedacht, getwijfeld en geprobeerd heeft om op geloofwaardige wijze te kunnen zingen over de liefde, over relaties, over ouderschap, over break-ups en start-over’s.

Met zijn “Beautiful Band” werkt hij zich in ruim drie kwartier door elf zelfgeschreven songs, waarvan sommige al jaren op voltooiing lagen te wachten en andere als het ware zichzelf schreven in de studio. Dat wordt allemaal ingekleed in bijzonder fraaie arrangementen, die de bandleden de kans geven te schitteren zonder dat ze daarom de groepsklank gaan overheersen. Ik denk nu, bij voorbeeld aan “Wait”, een drumloze song, opgehangen aan akoestische gitaar, bas (van Craig Akin) en een hemelse orgellijn van Paul Silverman, waar Joe een ongelooflijk indringende tekst over gemis en verlangen overheen debiteert. Dit is het soort singer songwriterwerk, waar in de jaren ’70 Cat Stevens of Gordon Lightfoot een patent op hadden, maar het is niet de enige van die klasse. Opener “Remember Me” is al even sterk, ook al -en niet in het minst- omwille van de harmoniezang van Sophie Buskin, van wie u absoluut het debuut “Sweet Creature” in huis moet halen.

Die song lag enkele jaren op afwerking te wachten en het resultaat is verbluffend. Waarmee maar aangetoond is dat geduld heus wel kan lonen. Dat gaat ook op voor de titelsong, waarvan het refrein al jaren klaar was, maar de strofes kwamen pas aanwaaien, nadat Joe -in de flow na een scheiding en een verhuis- de stukjes zag ontstaan, die het plaatje volledig maken. Dat zijn nogmaals de stem van Buskin en het orgel van Silverman, deze keer aangevuld met een absoluut perfecte drumpartij van co-producer (Steve) Jagoda. “Rainbow Shine” ademt één en al heimwee naar de seventies uit en in “Weary Heart” hoor je een ander aspect van Joe-de-songwriter. Iadanza is namelijk ook actief als geestelijke leider en hij probeert een brug te slaan tussen verschillende geloofsvormen. In dit nummer probeert hij “een” antwoord te geven op de veel voorkomende vraag: “als God bestaat, waarom laat hij dan zoveel onrecht toe?”

Ook “Reach High”, een van de schaarse up-tempo songs van de plaat blijkt al enige tijd in de lade gelegen te hebben en komt daar nu in volle rijpheid uit. “Emma Rose” is aan Joe’s dochter opgedragen -het zien opgroeien en leren loslaten waar elke vader mee kampt- en deed ons sterk aan Steve Forbert denken, terwijl “Lorraine” een lied voor een vroegere en misschien ook geliefde, en drukt “verlangen” enig mooi in woorden uit. “That’s Why”, een full band folk rocksong, is eigenlijk het zusje van “Wait” en “Lover Tonight Reprise” grijpt terug naar Joe’s tweede plaat, waar de oerversie van dit nummer op staat. Het was een soort soundtrack bij het stranden van z’n huwelijk en het ontstaan van z’n nieuwe relatie en het is bij momenten akelig persoonlijk: je voelt de twijfel en de pijn als het ware persoonlijk. Gelukkig is er de solo-akoestische afsluiter “Mama Don’t Care”, in pure Cat Stevens-stijl, waarin de Verloren Zoon toegezongen wordt dat hij altijd welkom zal blijven. Dat soort hoop heb je wel nodig op niet te zwaarmoedig te worden na het beluisteren van een plaat als deze, waarin het lang niet allemaal rozengeur en maneschijn blijkt te zijn. Naar ik vernam, plant Joe dit jaar een terugkeer-tourneetje naar onze regio’s. Ik denk dat ik daar deze keer niet zal ontbreken, want dit is een regelrechte prachtplaat !

(Dani Heyvaert)